Etappe 25, Deseiro de Abaixo - Santiago de Compostela, 10 km, 14 graden

We zijn vanochtend als laatste vertrokken uit de albergue. Een hartverwarmend afscheid van Carmen, de hospitalera. De regen komt met bakken uit de lucht. Kijken op buienradar of we ons vertrek nog een half uurtje willen uitstellen. Maar besluiten om toch maar te vertrekken voor de laatste 10 km. Met regenjas en daar over de poncho worden we toch door en door nat. De route gaat veel over asfalt, langs dorpen en door gehuchten, heuvel op en heuvel af. Zo komen we met regen en harde wind in Santiago de Compostela aan. Op het plein voor de kathedraal proberen nog wat foto's te maken maar dat gaat moeilijk met die harde wind. Zo'n aankomst heeft toch elke keer weer wat. Gaan direct door om onze compostela op te halen. Geven aan dat we vanaf Ourense de hele route hebben gewandeld. Maar krijgen toch op onze compostella te staan dat we in Salamanca zijn gestart. De vroegere pelgrim zal ook wel een keer op een wagen met een os ervoor, zich hebben laten vervoeren. Daarna de trap op voor de huiskamer van de lage landen en daar even wat drinken. Zaten er met enkele Nederlanders die net waren aangekomen. Konden daar op de verwarming ook de kleren een beetje laten drogen. Terug naar het plein en een Nederlands echtpaar gevraagd of ze een foto van ons willen maken. Eten en dan een stuk lopen naar de Albergue Seminario Menor waar we een bed hebben gereserveerd. Dit is  een groot gebouwen complex van een voormalig klooster. Hier kunnen 173 mensen overnachten en het is vol geboekt.
Onze pergrimstocht is nu ten einde blijven nog een paar dagen voor we naar huis vliegen.
Het waren vier enerverende weken hier op de camino. De hoogvlakte met de weidse vergezichten, de stilte, de hop die we hoorden. En niet te vergeten de koekoek en de nachtegaal met zijn gezang. Na de hoogvlakte het berggebied. Met in de ochtend de lage temperaturen van om het vriespunt. En in de middag rond de 20 graden. De laatste dagen de regen maar met een betere temperatuur. De tocht naar Mosteiro de Oseira in de ochtend door de regen in de kou. Ik pas mij aan het tempo van Marquérite aan, waardoor ik mij niet warm kan lopen, met bijna onderkoeling. Zijn op de juiste tijd in de albergue. Het wandel tempo van Marquérite is laag, maar stabiel. Soms liep ik honderden meters achter haar, vaak stilstaan en genieten van de natuur of foto's maken. Dan weer honderden meters voor haar. Omdat het tempo er niet in zit. Denk wel, nog geen jaar geleden na de chemotherapie kon Marquérite per dag maar 50 meter wandelen. Ze heeft er voor geknokt om de gele pijlen te mogen volgen. Tweemaal per week naar de fysiotherapie.  Conditie op bouwen, later met rugzak op naar de fysiotherapie. Loopband berg op en af en hartslag onder controle houden. Het afgelopen jaar hakte er wel in. Marquerite had het over haar onderbuik gevoel. Henk het komt allemaal goed zei ze steeds. Dat was ruim 20 jaar geleden wel anders. Onze zoon Jelmer ruim een jaar oud en Marquérite in verwachting van de tweede. Na enkele onderzoeken staat om 5 uur 's middags de huisarts voor de deur met de mededeling, Marquérite de uitslag van de onderzoeken is, er is borstkanker geconstateerd. Op dat moment wordt de grond onder de voeten van ons jonge gezinnetje weg gemaaid. Voor mij stort de wereld in. Na even op adem zijn gekomen, zouden we het de volgende dag aan onze ouders vertellen. Dat kun je niet vertellen. We komen niet uit onze woorden, maar hebben het duidelijk kunnen maken. Tussen de chemokuren door is Marquérite bevallen van onze dochter Marinthe. We krabbelen langzaam op uit het diepe dal en het gewone leven krijgt weer de overhand. Onze kinderen zijn nu volwassen geworden. Onze zoon Jelmer 24 jaar heeft afgelopen week de kust route in Nederland gefietst met tentje Jelmer we zijn trots op je, hoe je bent en wat je doet. Onze dochter Marinthe heeft eind april te horen gekregen dat ze is geslaagd voor haar HBO diploma met honours. Tien jaar geleden toen ik de camino zou wandelen en tegen Marinthe van 12 jaar zei. "Papa is 7 weken weg en gaat een lange wandeling maken". Marinthe toen; "papa je mag niet weg gaan zolang, ik ga je missen, heb je nodig. Ik wil je hebben". Ik zeg tegen haar als jij groot bent ga jij ook leuke dingen doen. Ze wandelt nu ook ergens in Spanje een camino. Marinthe we zijn trots op je, hoe je bent en wat je doet. Voor Marquérite hoop ik, dat dit een nieuwe start is. De kracht en energie waarmee je alles weer oppakt. Heb diep respect voor jou, ik hou van jou. De camino is net als het leven wandelen door diepe dalen en over hoge bergen in voor en tegenspoed. Hierbij sluit ik het blog af. Het wierookvat is in onderhoud, hangt niet in de kathedraal. Bedankt voor het volgen van dit blog.
Groeten van Marquérite  en Henk.