etappe 25 Foncebadón - Ponferrada 27 km
12 mei 2014 - Ponferrada, Spanje
De weg naar de top is altijd langer dan gedacht. Hou jezelf niet voor de gek, er komt altijd een moment waarop iets wat dicht bij leek, nog heel ver weg is. Tekst van Paolo Coelho. Vanochtend vroeg uit de veren, wil op het hoogste punt van de camino bij La Cruz de Fierro de zonsopgang bekijken. Het bewolkt dus geen zonsopgangen. Dit is ook het punt op de camino voor enkele rituelen. Ik heb 5 kiezelstenen bij mij met teksten er op van mij en de familie. Die laat ik hier achter met de bedoeling om los te laten wat in het binnenste van je hart met moeite kunt los laten. Je legt de steen neer, daarop volgend moet het ook tussen de oren goed komen is de bedoeling. Baad het niet schaat het niet denk ik maar. Vervolgens heb ik een papiertje met een gebed (staat aan het begin van dit blog bij mijn eerste tempel) die ik van pastor Nibelke heb gekregen een tekst gezet dat we er mogen zijn en nog meer. Dit papiertje vouw ik heel klein en druk ik in de paal met het ijzeren kruis. Dit zijn rituelen die veel mensen hier doen. Zommigen heel uitgebreid anderen minder dat is ook de camino. Als ik aan de afdaling begin heb ik de bergen met sneeuw achter mij gelaten. Onvoorstelbaar een paar dagen geleden kwamen deze nog dichter bij en nu laat ik deze achter mij. Het pad naar beneden is zwaar stop regelmatig om van het uitzicht te genieten. Loop het laatste stuk op met twee dames uit Nederland. Bij de laatste stop nog even met een japanner zitten kletsen. In Ponteferrada kom ik een Nederlands Amerikaans stel tegen en lopen samen naar de albergue. Bij het inschrijven zak ik in elkaar met alles wat daar bij hoort. Per ambulance naar het ziekenhuis voor onderzoeken. De communicatie gaat moeizaam een enkeling kan een beetje engels. Naar diverse onderzoeken, lang wachten en rillen van de kou door de airco. Alles is goed en mag weer naar de albergue. Met de mededeling dat ik het rustig aan moet doen. Heb een papier mee gekregen, als er wat is dat ik dit bij een ander ziekenhuis mee moet nemen. Met de taxi terug. Maar hoe leg ik die chauffeur nu uit waar ik heen moet? Terwijl ik niet weet waar ik weg kom. Met moeite komen we er uit. Aan gekomen in de albergue helpen ze mij voort. Nog even met de Nederlanders gesproken en dan slapen.
Een impressie gevonden op youtube. https://www.youtube.com/watch?v=prJoeJLAUTM
Vandaag blijf ik hier, rustdag. Met de verzekering alles geregeld. En dan een bar op zoeken voor een ontbijtje. Het is onderandere 14.30 uur.
Laat je niet kisten, maar luister wel naar je lichaam! Je komt er wel weer bovenop.
megastuk gelopen, respect, maar blijf goed op je lijf en leden letten!
Succes met het vervolg taaie!
Groetjes, Myrtha
Genieten is het wel, maar ik ben vandaag onder de indruk van het kruis met de beschreven kiezelstenen, briefjes en versieringen... Er is meer...
Raise your hands and praise the Lord!
Open you hart!
Myrtha
Weer wel hele mooie verhalen en foto's. Ik kan me voorstellen dat een moment bij dat kruis met al die stenen, namen en briefjes wel een echt moment van bezinning is. Succes verder Henk!
Al we er ook niet bij zijn als vrouw gaat het mis hè:)
Nee hoor grapje maar wat zul jij en het thuisfront geschrokken zijn. Het komt wel weer goed. Ik denk dat je en een zeer emotionele tocht hebt gehad en het heel zwaar was door de lastige afdaling.Gelukkig is er verder niets aan de hand. Een keer een rustdag is raar maar ik zou hem maar even nemen.
Wij( Marja en ik) als thuisblijvers, zouden er graag weer zitten. We verlangen naar de rust, wandelingen en gesprekken. Daar bedoel ik mee te zeggen neem je tijd en rust nu iedereen je dit gunt en je de tijd kunt nemen. Misschien een nieuw leerpunt op dit keerpunt van het Cruz.
Henk veel plezier nog op je reis en geniet ervan.
Groetjes Marlies